Καταρχάς για τους μη γνωρίζοντες, ο Θανάσης Λουκανίδης (αδερφός του σπουδαίου επιθετικού του Παναθηναϊκού, Τάκη) θήτευσε στον ΑΟΧ τις περιόδους 1970-71, 1982-83 και 1992-93 (η τελευταία επί προεδρίας Κωστή Σγουράκη). Το γεγονός ότι έκατσε τρεις φορές στον πάγκο του Α.Ο.Χανιά δηλώνει περίτρανα ότι δέθηκε με αυτή την ομάδα και ότι αποτέλεσε ένα σημαντικό κομμάτι αυτής.
Για το λόγο αυτό, η είδηση του θανάτου του Θανάση Λουκανίδη έπεσε σαν “κεραυνός εν αιθρία” στους κόλπους του συλλόγου των Χανίων…
Εκείνο που επίσης δε γνωρίζουν οι περισσότεροι, πολλώ μάλλον οι νεότεροι σε ηλικία, είναι ότι ο Θανάσης Λουκανίδης πέραν των ποδοσφαιρικών του γνώσεων, τον χαρακτήριζε το ήθος. Με όποιον τρόπο κι αν το δει κάποιος…
Οι περισσότερες μαρτυρίες ομιλούν για έναν άνθρωπο με απίστευτη ευγένεια, προσιτό και εξαιρετικά επικοινωνιακό. Έναν άνθρωπο απλό και λιτό, παρά το γεγονός ότι για τα Χανιά αποτελούσε μια τεράστια ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Μπορεί να μην έφτασε στο επίπεδο του αδερφού του, Τάκη (σαν ποδοσφαιριστής), ωστόσο ήταν μέλος της σπουδαίας Δόξας Δράμας της δεκαετίας του ’50 και στη συνέχεια του Ολυμπιακού με τον οποίο κατέκτησε και ένα Κύπελλο Ελλάδος, πριν κλείσει την καριέρα του στον Παναιγιάλειο.
Το απαράμιλλο ήθος του βεβαίως, έχει δικαιολογία. Έζησε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια… Είδε τον πατέρα του να τον εκτελούν -εν μέσω πολέμου- οι κατακτητές και τη μάνα του να στέκεται δίπλα σε εκείνον και στα άλλα τέσσερα αδέρφια του, σαν πατέρας και μάνα μαζί! Έπρεπε να υπερβάλλει εαυτόν για να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του, σε δύσκολα χρόνια για τη χώρα… Και τα κατάφερε, όπως και τα υπόλοιπα μέλη αυτής…
Αυτός ο ωραίος άνθρωπος λοιπόν, ήρθε στα Χανιά, αγάπησε τα Χανιά και έγινε μέλος του ΑΟΧ… “Έφυγε” λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια, αλλά τέτοιες προσωπικότητες δε σβήνουν ποτέ από τις μνήμες των ανθρώπων, ειδικά εκείνων που έτυχε να τον γνωρίσουν από κοντά…
Να σημειώσουμε -δίκην επιλόγου- ότι ο Θανάσης Λουκανίδης είχε έντονη παρουσία και στο Ηράκλειο (ως προπονητής). Ανέλαβε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 τον Ηρόδοτο και το 1994 τον Εργοτέλη…
(φωτογραφία: ΑΟΧ 1982-83)
