Μαζί με τον τρίτο συνεταίρο τους, τον Νίκο Δασκαλογρηγοράκη, το Κατσαρολάκι αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή ολόφρεσκου και ποιοτικού φαγητού σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της πόλης των Χανίων, στην οδό Κισσάμου 190.
Το athlitiko είχε την ευκαιρία να μιλήσει με δύο από τους ιδιοκτήτες, τον Νεκτάριο Τζαγκαράκη και τον Γιώργο Καβρουλάκη για να καταγράψει την πολυετή τους πορεία στα γήπεδα, να ακούσει τις εμπειρίες και τις απόψεις τους.
Το αποτέλεσμα είναι μια υπέροχη συνέντευξη από δύο άλλωστε εξαιρετικά παιδιά…
Νεκτάριε, ασχολείσαι καθόλου με το ποδόσφαιρο ή τα έχεις παρατήσει;
Η αλήθεια είναι ότι εδώ και 5 χρόνια μονάχα αν δω κάποιο παιχνίδι στην τηλεόραση και ειδικά την ΑΕΚ, αυτό.
Τοπικό δεν παρακολουθείς;
Μονάχα από τα site, ό,τι παρακολουθώ από το athlitiko.
Γιώργο εσύ;
Εγώ ασχολιόμουν, παρακολουθούσα λίγο τον Απόλλωνα και τον Σταύρο (Δρικάκη) τον φίλο μου όσο μπορούσα, αλλά μετά προέκυψαν μεγάλες υποχρεώσεις κυρίως οικογενειακές. Καμιά φορά πηγαίνω στο γήπεδο και βλέπω. Εχει αλλάξει όμως πολύ η μπάλα…
Τι έχει αλλάξει ακριβώς; Εννοείς πάνω στο οικονομικό;
Εγώ είμαι πιο ρομαντικός… Είμαι της άποψης ότι ο κάθε παράγοντας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Εάν θέλει να δώσει κάποια χρήματα καλά κάνει και τα δίνει. Το ποδόσφαιρο για μένα πληρώνεται, αυτή είναι η άποψή μου. Το όμορφο είναι να βγαίνουν νέα παιδιά και να στηρίζονται, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να πας ψηλά χωρίς να δώσεις χρήματα. Ετσι είναι το ποδόσφαιρο γενικά και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά αυτό.
Θα έπρεπε όμως σχετικά να ισχύει και κάτι αντίστοιχο στο τοπικό;
Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό, αλλά εκτιμώ ότι στο ποδόσφαιρο κάθε πρόεδρος έχει το δικό του σκεπτικό και αν θεωρεί ότι πρέπει να πληρώσει, θα πληρώσει. Εγώ δεν το κατηγορώ αυτό. Απλά είναι λίγο αλλιώς τα πράγματα, εμείς μάθαμε στα χώματα, τώρα είναι λίγο διαφορετικά, λίγο παράξενα και δεν μου πολυαρέσει αυτό…
Ησουν ένας παίκτης που ξεχώριζε για την ταχύτητα του, γρήγορος, μπαλαδόρος. Είσαι ευχαριστημένος με αυτά που έκανες;
Υπάρχουν και πιο γρήγοροι. Η μπάλα μου έχει προσφέρει πάρα πολλά. Πιο πολύ φιλίες βέβαια. Είχα μεγάλο πάθος στο ποδόσφαιρο, κοιμόμουν και ξυπνούσα για την μπάλα. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, τώρα για παραπάνω… Εάν άξιζα θα έπαιζα. Δεν υπάρχει για μένα ποδοσφαιριστής να λέει δε με βοήθησαν, δε μου έκαναν. Ο καλός ποδοσφαιριστής θα παίξει ποδόσφαιρο, εγώ αυτό πιστεύω. Εάν δεν παίξεις, είναι το ταβάνι σου εκεί που έχεις παίξει. Αλλά, προσωπικά είμαι ευχαριστημένος. Αλλαξα αρκετές ομάδες, γνώρισα πολλά παιδιά, πήρα πρωταθλήματα, κύπελλα. Με τον Νεκτάριο έχουμε πάρει μαζί τρία κύπελλα. Ζήσαμε χαρές, λύπες, έτσι είναι η μπάλα… Μου λείπει βέβαια, αλλά κάποια στιγμή τελειώνει αυτό.
Νεκτάριε, έτσι είναι τα πράγματα και για σένα;
Να μιλήσω γενικότερα, είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτά που κατάφερα στην ουσία χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Δηλαδή πιστεύω ότι μόνο εγκεφαλικά έπαιζα, διότι ούτε γρήγορος ήμουν ούτε τεχνικά ήμουν πολύ καλός. Ημουν όμως δυνατός. Αυτό με ικανοποιεί γιατί εγκεφαλικά έβαζα αυτό που έπρεπε να βάλω. Σίγουρα, πολλές φιλίες, γνωριμίες, μετρημένες πάρα πολλές φιλίες που συνεχίζονται μέχρι τώρα από πολύ μικρή ηλικία… Από ‘κει και πέρα άνοιξαν κάποιες πόρτες που ίσως να μην άνοιγαν διαφορετικά, γενικά το ποδόσφαιρο σε μια τοπική κοινωνία σου δίνει λύσεις σε πολλά πραγματάκια.
Ποια είναι η πιο ωραία στιγμή που έχετε να θυμάστε και ποια η χειρότερη, αυτή δηλαδή που σας έχει στεναχωρήσει πιο πολύ;
(Νεκτάριος): Εντάξει, ωραιότερη στιγμή ήταν όταν ήμουν στον Πλατανιά και ανεβήκαμε από την Δ’ Εθνική στην Γ. Ημουν μέλος της ομάδας του κ. Χρήστου Βασιλείου, μια πάρα πολύ νεανική ομάδα με παιδιά που κάνουμε ακόμα παρέα.
Επαιξες Γ’ Εθνική μετά;
Οχι δεν έπαιξα, έφυγα, πήγα στον Ακρίτα μετά. Αυτή ήταν η καλύτερη μου χρονιά.
Και, από εκεί ξεκίνησαν όλα για τον Πλατανιά βέβαια Νεκτάριε όπως ξέρεις…
Ναι, από εκεί ξεκίνησαν όλα σίγουρα. Επίσης η χρονιά μου στην Ιωνία ήταν φανταστική από το θέμα ότι έχω πάρα πολλούς φίλους που μου έλεγαν για την Ιωνία, έπαιζαν στην Ιωνία και κατάλαβα αμέσως τι οικογένεια είναι και το απόλαυσα όλο αυτό το πράγμα. Σαν στιγμή όμως θεωρώ πως είναι η άνοδος με τον Πλατανιά. Ασχημη είναι ένας τραυματισμός που είχα στην κλείδα την ίδια χρονιά κι έμεινα εκτός για ένα τετράμηνο. Ξέρεις, ένα παιδί 23 ετών που ζει όλη τη μέρα με αυτό το πράγμα και δεν μπορούσα να κάνω κάτι, τρεις μήνες δεν μπορούσα να κάνω κάτι, το έζησα πολύ άσχημα. Και στο σπίτι ένιωθα σαν να ήμουν σε ένα κλουβί, πέρασα δύσκολα τρεις μήνες. Φαντάζομαι άλλα παιδιά που χτυπάνε πιο σοβαρά… Ηταν πολύ δύσκολο.
Αξίζει ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής να περνά τέτοιες θυσίες;
Ναι, αξίζει. Θα το ξανάκανα… Αγαπάς όλο αυτό που ζεις, είναι η παρέα, η προπόνηση, να πεις δύο λόγια με ένα φίλο σου, να κάνεις την προπόνηση σου, να βγείτε μετά να πιείτε ένα καφέ. Είναι η ζωή σου εκείνη την περίοδο το ποδόσφαιρο, δηλαδή δεν είναι μόνο οι δύο ώρες προπόνηση.
Εσένα Γιώργο;
Εμένα η καλύτερη μου στιγμή ήταν όταν ήμουν στον Παγχανιακό και ήταν να πάω στην Ιωνία και δε μ’ άφησε τότε ο πρόεδρος. Μου είχε πει θα κάτσεις άλλη μια χρονιά γιατί είσαι μικρός ακόμα. Και θυμάμαι την επόμενη χρονιά που πήγα να μιλήσω με τον Στέλιο Βαρουξάκη, τον οποίο υπεραγαπώ και για μένα είναι ο “τοπ” πρόεδρος και με πήρε στον Πλατανιά. Ηταν τότε η φοβερή στιγμή που έφυγα από το τοπικό και πήγα στο περιφερειακό, μία κατηγορία δηλαδή παραπάνω και ήμουν συμπαίκτης με αυτούς τους παίκτες. Το επίπεδο ήταν τόσο φοβερό, που είχα τρελαθεί… Δεν κοιμόμουν για μία εβδομάδα μόνο και μόνο για να ξυπνώ για να πάω προπόνηση! Αυτή ήταν η καλύτερη μου στιγμή, η πρώτη μου χρονιά στον Πλατανιά γιατί άλλαξα επίπεδο και από το ερασιτεχνικό πήγα σε μία ομάδα που δούλευε επαγγελματικά, δούλευε καταπληκτικά τότε με προπονητή τον Μανώλη Παπαματθαιάκη. Ημασταν μαζί με τον Νεκτάριο τότε. Είχε 14 μικρούς από τους οποίους έπαιζαν οι 7-8 ή και 9 καμιά φορά. Παίζαμε παραπάνω μικροί τότε. Αυτή η χρονιά είναι για μένα ό,τι καλύτερο έχω ζήσει. Σίγουρα έχω πάει και σε άλλες ομάδες και έχω πάει καλά και άσχημα, αλλά αυτή η χρονιά, η αλλαγή που έγινε με το να φύγω από τον Παγχανιακό και να πάω στον Πλατανιά, ήταν απίστευτη. Ενιωθα ενθουσιασμένος.
Τι είχε γίνει στο παιχνίδι με τον Αλμυρό στο Ηράκλειο όπου ήσουν πρωταγωνιστής; Είχε πέσει ξύλο και είχε φανεί ότι ήσουν εσύ το κόκκινο πανί! Για θύμισε μας…
(Περιγράφει γελώντας συνέχεια): Είχε γίνει ένας τσακωμός με έναν ποδοσφαιριστή στα Χανιά. Εδώ είχε γίνει πρώτα, στον πρώτο γύρο και έγινε ένας τσακωμός, μια βαβούρα. Πήγαμε να παίξουμε εκεί και έλεγαν ένα σύνθημα από την κερκίδα «εσύ με το 23»… το άλλο δεν το λέω! Ενα συνθηματικό, μου πετούσαν πέτρες, με έφτυναν, έπαιζα και στη γραμμή, αράουτ δεν μπορούσα να κάνω, είχε διακοπεί το παιχνίδι 2-3 φορές γιατί πετούσαν πέτρες. Ξαφνικά, ήμουν και παθιασμένος, έκανα κάποιες χειρονομίες, είχαμε κερδίσει 2-4 θυμάμαι και με το που τελειώνει το παιχνίδι ορμάει μια κερκίδα να με χτυπήσει! Εκεί τώρα με βοήθησε ο… θεός, ο Γιώργος ο Ζουμάς, ο Ζουμαδάκης. Είχαν έρθει από τα Χανιά 5-6 παιδιά γιατί είχαμε δεχτεί κάποιες απειλές και εκεί που όρμησαν κατά πάνω μου όλοι και λέω… τελείωσαν όλα ξαφνικά βλέπω ένα βουνό πάνω μου, τον Γιώργο τον Ζουμαδάκη ο οποίος με αγκαλιάζει και παίζει μια της πόρτας και με βάζει μέσα στα αποδυτήρια! Αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολα…
Ωραία όλα αυτά Γιώργο… Ποια είναι η πιο άσχημη στιγμή σου, θυμάσαι;
Δεν είχα άσχημη στιγμή, στενοχώριες είχα. Στενοχώριες είχα πολλές. Ηταν παιχνίδια που ήθελες να παίξεις και δεν έπαιξες. Εγώ όταν έχανα ήμουν δυο φορές καλύτερος την επόμενη φορά, ήμουν πολύ εγωιστής και ήθελα πάντα να νικάω και να με δείχνουν ότι πήγα καλά! Εγώ ξεζούμισα την μπάλα πάρα πολύ… Είμαι ευχαριστημένος και με τα καλά και με τα κακά. Ασχημες στιγμές έχεις πάντα, δεν μπορώ να πω τώρα ποιες ομάδες, πήγα πάντως σε ομάδες που δεν πέρασα καλά, κάτι που είναι λογικό.
Ησουνα και στην ΑΕΧ.
Ημουνα σε μια φοβερή ομάδα, με τον Ντάφι τον Μαχαιρίδη, τον Περικλή Σπυράκο, τον Ανέστη Αθανασιάδη… Είχα παίξει με καλούς παίκτες. Επί Σγουράκη πρόεδρος ναι. Είχε φέρει πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, ήταν η πρώτη χρονιά που έφυγα από τον Πλατανιά τότε. Τότε ποδοσφαιρικά τελείωσα, εννοώ για κάτι παραπάνω, ήταν το λάθος μου ότι δεν τα βρήκαν οι πρόεδροι, έφυγε ο Στέλιος Βαρουξάκης, μπήκε ο Τρούλης, δεν τα βρήκαν με τον πρόεδρο μου τότε, τον κ. Νικολαντωνάκη και έφυγα και ήρθα στο τοπικό. Εκεί εγώ έσβησα…
Νεκτάριε, πώς ήταν η χρονιά που πήρατε το πρωτάθλημα στον Πλατανιά;
Εκείνη η χρονιά ήταν η πέμπτη μου και τελευταία. Ο κ. Χρήστος Βασιλείου βοήθησε πολύ, αλλά αυτός που έκανε τη διαφορά ήταν ο Λεωνίδας Παπαδάκης… Ηταν η πρώτη χρονιά του Λεωνίδα στα Χανιά, δεν τον θυμάμαι κάπου αλλού, νομίζω ξεκίνησε από εκεί στο ποδόσφαιρο, δεν είμαι σίγουρος. Εκανε τεράστια διαφορά στην ψυχολογία και πώς αντιμετώπιζε τους παίκτες. Είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στους μικρούς της ομάδας, δηλαδή κάτω των 25 ας πούμε. Δούλεψε πάρα πολύ, δηλαδή τον θυμάμαι να κάνει στον Πάγκαλο ατομική, στον Ντίνο, έκανε ασταμάτητα κάτι δίωρα πρωινά μόνο στον Ντίνο, τον βοήθησε πάρα πολύ ο Λεωνίδας, πάρα πολύ…
Και αποδείχτηκε ότι του έκανε καλό του Ντίνου. Εκτοξεύθηκε μετά.
Εννοείται ότι του έκανε καλό. Δηλαδή ήταν σαν να ήταν το τσαφ στο ξεκίνημα του γιατί από εκεί βασικά ξεκίνησε μετά ο Ντίνος. Ηταν οικογενειακό το κλίμα, υπήρχαν παιδιά όπως ο Χρήστος Παληγεώργος, ο Ακης Χαλκιαδάκης, ο Στέλιος Πολιουδόβαρδας, ο Δημήτρης Καλαϊτζάκης. Γενικότερα ένα φοβερό κλίμα, σίγουρα ήταν και τα παιδιά που δεν ήταν από τα Χανιά που έπαιζαν περισσότερο και βοήθησαν πολύ.
Νεκτάριε, βλέποντας ποδοσφαιριστές όπως τον Τζολάκη και τον Κουλιεράκη τώρα να κάνουν αυτά που πετυχαίνουν σε δυο τεράστιες ομάδες θεωρείς ότι τελικά, διαχρονικά, άξιζαν οι Χανιώτες να έχουν μια καλύτερη τύχη στο ποδόσφαιρο; Ρωτάμε δηλαδή αν πρακτικά ήταν για πιο ψηλά άλλοι ποδοσφαιριστές που δεν τα κατάφεραν, που δεν έφτασαν.
Εγώ δεν θεωρώ ότι έχουν αδικηθεί γιατί όταν αξίζεις θα βρεις τον τρόπο. Θα δουλέψεις παραπάνω. Μου έρχεται τώρα ένα παράδειγμα με τον Χρήστο Νταγκουνάκη τον οποίο τον θυμάμαι από παιδί να δουλεύει ασταμάτητα στο γήπεδο. Οχι του Μινωταύρου, της Προοδευτικής. Κατάφερε να πάει σε χρόνια που ήταν δύσκολα και έπαιξε… Οπως ο Βουρεξάκης, ή ο Καμίτσης. Αν άξιζες, θα πήγαινες. το θέμα είναι να δουλεύεις σωστά και να έχεις όρεξη για δουλειά. Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο διαχρονικά κι εφόσον τα παιδιά που βγαίνουν τώρα δουλεύουν σωστά μέχρι σε μία ηλικία υπάρχει ο δίαυλος να προωθηθούν και αν αξίζουν θα πάνε. Γενικότερα εάν αξίζει κάποιος και δουλεύει για μένα δε χάνεται.
Γιώργο;
Και εγώ την ίδια άποψη έχω, το είπα και πριν. Ενας που αξίζει θα παίξει ποδόσφαιρο αλλιώς το ταβάνι του θα είναι μέχρι εκεί. Είναι η νοοτροπία των Χανίων λόγω του τρόπου ζωής, που δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα να έχουν χαθεί ταλέντα. Δυστυχώς, πολλά παιδιά προτιμούν να κάνουν άλλα πράγματα και όχι τις θυσίες που απαιτούνται προκειμένου να πετύχουν το κάτι παραπάνω.
Να φανταστούμε ότι η μεταξύ σας σχέση στο ποδόσφαιρο σας οδήγησε στο να συνεργαστείτε επαγγελματικά στο Κατσαρολάκι;
Τώρα θυμάμαι ότι με τον Νεκτάριο ήμασταν μαζί από τις μικτές, 13-14 ετών και ήμασταν πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Θυμάσαι Νεκτάριε; Πάντα στο ίδιο δωμάτιο μας έβαζε τότε ο κ. Βαγγέλης Πρόκος, και με τον “Κτενιά” μετά… Τότε είχαμε παραπάνω σχέση με το Νεκτάριο, είχαμε σχέση από τότε.
Νεκτάριε, πώς σας ήρθε ιδέα για το μαγαζί;
Με τον Γιώργο δουλεύαμε μαζί και προέκυψε ένα θέμα υγείας και κουβέντα στην κουβέντα, ήμασταν στον Απόλλωνα τότε, βοηθούσε τότε ο Γιώργος τον Σταύρο (Δρικάκη), έπαιζα εγώ στον Απόλλωνα στην τελευταία μου χρονιά, συζητούσαμε και μας ήρθε ιδέα, του Γιώργου βασικά και ξεκίνησε αυτό το οποίο έχουμε κάνει.
Είσαστε ευχαριστημένοι;
Είμαστε ευχαριστημένοι, αν και χάσαμε τα πιο καλά χρόνια, τα δύο χρόνια δηλαδή που είχαμε με τον κορονοϊό. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται πολύ οικονομικά, δεν είναι όπως ήταν παλιά. Για τα πέντε χρόνια όμως που είμαστε ανοιχτά έχουμε κάνει καλά πράγματα θεωρώ. Φτιάξαμε κάποια πραγματάκια… Και συνεργασίες καλές έχουμε κάνει.
Τι ξεχωρίζει στο Κατσαρολάκι;
Κάθε μέρα έχουμε διαφορετικό φαγητό, κάθε μέρα έχουμε φρέσκο φαγητό για να είναι όλοι οι άνθρωποι που μας εμπιστεύονται ευχαριστημένοι. Από εκεί ξεκινάμε… Εφόσον το κάνεις αυτό χτίζεις στη συνέχεια ωραία πράγματα. Εμείς έχουμε φρέσκο, της ημέρας δηλαδή φαγητό, που είναι πολύ σημαντικό. Ερχονται άνθρωποι από τις δουλειές τους ή εργένηδες και είναι ευχαριστημένοι. Αυτό είναι που θέλουμε εμείς. Το βασικό είναι να υπάρχει καλή ποιότητα. Στην αρχή δεν ήμασταν της εστίασης και δεν ξέραμε πολλά πράγματα και λέγαμε πώς θα το δείξουμε αυτό το πράγμα; Και αποφασίσαμε να έχουμε διαφορετικό μενού κάθε μέρα και το έχουμε κρατήσει ακόμη αυτό και ούτε θα το αλλάξουμε. Θα συνεχίσουμε έτσι…
Ποιος είναι ο στόχος σας;
Να εδραιωθούμε ας πούμε στην συνείδηση του Χανιώτη ότι είμαστε ένα καλό μαγαζί, ότι είναι μια καλή και ποιοτική επιλογή για το μεσημεριανό του ή για το φαγητό που θα φάει το απόγευμα. Να πούμε όμως ότι μαζί μας είναι και ένα ακόμα παιδί, που δε βρίσκεται τώρα εδώ μαζί στην παρέα μας, ο Νίκος Δασκαλογρηγοράκης.
Το Κατσαρολάκι είναι ανοικτά από νωρίς το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα. Το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι το 2821088661. Η διανομή γίνεται και μέσω των εταιρειών παράδοσης φαγητού όπως είναι η e-food και η wolt.
